‌راوی دیگر.

• چند روز پیش توی اینستاگرام با فاطمه دربارۀ علاقه‌مون به فیلم‌ها، موسیقی و فرهنگ کرۀ جنوبی حرف ‌زدیم. این بین، فاطمه گفت دربارۀ این علاقه‌مندی‌اش  که با دیگران صحبت می‌کنه، اغلب روی خوشی به این حرف‌ها نشون نمی‌دن. به این نتیجه رسیده که تعداد ایرانی‌هایی که به فرهنگ ملت‌های مختلف آسیای شرقی نگاه‌ نژادپرستانه‌ دارن، کم نیست احتمالاً.

گفتم وقتی زبان عربی رو برای دانشگاه انتخاب کردم، از این حرف‌ها زیاد شنیدم؛ اما شناختن فرهنگ‌های دیگه هنوز هم برام لذت‌بخشه، و به‌نظرم اگه بدون پیش‌داوری وارد این راه بشیم، لذتش بیشتر هم می‌شه.

بعداً حرفی منسوب به کیپلینگ یادم افتاد: چطور یکی ادعا می‌کنه انگلستان رو می‌شناسه، درحالی‌که فقط انگلستان رو می‌شناسه؟

و خب خیلی وقت‌ها که این دیدهای متعصبانه‌ رو می‌بینم، این سؤال توی سرم می‌چرخه که ما بیشتر از شناختن می‌ترسیم یا پذیرفتن اشتباه؟

• چند ماه پیش سریال My mister رو ‌دیدم. آهنگ A million roses رو اولین بار توی همین فیلم شنیدم. قراره صادق باشم دیگه، پس این رو اعتراف می‌کنم که اول چنان دلم رو برد که نمی‌خواستم به هیچ‌کسی معرفی‌اش کنم؛ ولی بعد، انقدر بیشتر دوستش داشتم که دلم می‌خواست به همه پیشنهاد بدمش. اینه که گفتم لینک اسپاتیفایش رو اینجا هم بذارم. خواننده‌های زیادی این آهنگ رو خوندن؛ من اما همین نسخۀ Woorim-Ko رو بیشتر دوست دارم. ترجمۀ انگلیسی‌اش هم توی این سایت هست.

ـ می‌گم، این نوع اسم‌‌گذاری برای کسب‌وکارها یا لقب‌هایی که مد شده جدیداً انتخاب می‌کنن، یه‌جورهایی مردسالارانه نیست؟

ـ کدوم‌ها رو می‌گی؟

ـ همین آقای فرش و آقای کفش و آقای دوغ و آقای رنگ‌مو و این‌ها.

ـ آهان! یعنی می‌گی چرا خانم سئو یا خانم بیسکوییت یا خانم جامدادی نداریم مثلاً؟

ـ خب آخه چرا همه‌شون «آقای» هستن؟

ـ حالا اون به کنار، انقدر افراط برای چیه؟ من تازه داشتم با آقای عسل کنار می‌اومدم که دیدم یکی اسم مغازه‌اش رو گذاشته آقای مرغ.

ـ امیدوارم اظهارنامۀ مالیاتی‌اش رو خودش بفرسته. فکر کن بره توی یه دفتر، ازش بپرسن: ببخشید شما آقای؟

پی‌نوشت: نوشتۀ اول در باب نام‌گذاری توی حروف بود.

نه در راه رفتن آدم مشخص می‌شوی، نه در رنگ پوست یا حالت مو. پزشک‌ها هم نمی‌توانند توی نتایج آزمایش‌ها و ام‌آر‌آی تشخیصت بدهند. وقت خنده، رقص، حتی گاهی وقت گریه هم درست معلوم نیستی. بو و مزۀ غذایی که پخته‌ام، جنس لباسی که پوشیده‌ام، ماتی رژ لبم، ناخن‌های سوهان‌نخورده یا مژه‌های سرخود، هیچ کدام نشانت نمی‌دهند. و این‌ها همه خیلی عجیب است. نفس کشیدن را چه می‌گویی، یا همین کم‌حرفی را؟ حتی اینکه آخر کلمه‌ها را می‌کِشم… لعنتی! چطور همۀ چیزهایی که انقدر نشانه‌اند، گمراه‌کننده شده‌اند؟
دیگر بس است. این کلنجار بی‌نتیجه را می‌گویم. من دیگر خیلی شبیه ده سال پیش نیستم. ما که دشمن خونی نشدیم، بیا دوستان خونی بشویم. نترس. گفتم که، توی هیچ آزمایشی مشخص نمی‌شوی. بیا… همین حالا که خنجرهای‌مان را بیخ گلوی هم گذاشته‌ایم، بیا بگذریم از همه‌چیز… بیا هم را ببوسیم. آن‌وقت می‌توانی از زخم گوشۀ لبم به خونم وارد شوی. هر قطره‌اش تو را می‌خواهد… هر قطره‌اش.

اخبار ورزشی داشت نوجوان‌های تنیس‌باز را نشان می‌داد. دوربین دو ثانیه هم روی چهره‌اش نماند. صورتش، عینکش، لبخندش، چقدر شبیه تو بود! فکر می‌کنم آخرین‌بار کی دیدمت. و باز یاد حرف‌هایی می‌افتم که به تو نگفتم.

دلم می‌خواست می‌دیدمت، کنار هم می‌نشستیم، دست‌هایت را می‌گرفتم توی دستم و می‌گفتم درد بعضی‌ها را قوی می‌کند، بعضی‌ها را ضعیف؛ بعضی‌ها را مهربان، بعضی دیگر را نامهربان؛ یکی را تلخ‌زبان، یکی را بذله‌گو؛ از یکی شرافت را می‌گیرد، دیگری را شرافتمند می‌کند؛ از بعضی یاری‌گر می‌سازد، از بعضی آزارگر. و تو را… درد تو را رنجور کرده، و بی‌نهایت زیبا.