‌راوی دیگر.

می‌گه حالا این چند روز رو هم با اسنپ برو و بیا. ولی دلم نمی‌خواد، چون ذوق دارم راه خونهٔ جدید تا انتشارات رو یاد بگیرم. اما احتمالاً این کار رو می‌کنم. دیروز نصف راه رو پیاده برگشتم و تا یه جمع می‌دیدم که چندتا دختر توشونه، سعی می‌کردم فاصله بگیرم… چون نگران برخوردشون بودم… چون من چادری‌ام.

می‌گه کاری کردن که یه گروه دارن از اون‌ور بوم می‌افتن، یه گروه از این‌ور بوم. می‌گم یه گروه کوچیکی هم این وسطن که دارن توی فشار منطقی فکر کردن له می‌شن، جدا از اینکه انتخاب‌شون چی باشه. 

می‌گم نمی‌دونم اگه باهام تند برخورد کنن چه واکنشی نشون می‌دم؛ چون احتمالاً می‌خوام منطقی صحبت کنم، اما دست قدرت جایی برای صحبت منطقی نذاشته. می‌گه نذاشته.

و فقط خدا می‌دونه چقدر خوشحالم که از نشریهٔ صاد اومدم بیرون و این روزها اونجا نیستم. و نمی‌دونم باید چطور شکر کنم که توی انتشارات آ مشغولم. 

من برگشتم و سعی کردم ببینم از کجا این‌طوری شد. کجای راه، چی دیدم که برق نگاهم وقت خندیدن دیگه توی هیچ عکسی معلوم نشد. 

و باز برگشتم. و باز. و باز.

و هربار مطمئن‌تر شدم که می‌رسه به اون عصری که از مدرسه برگشتم خونه و مامان هنوز خونهٔ مامان‌جون بود. بابا هم نبود. 

۹ اسفند ۸۵.

مامان‌جون مُرد، و کم‌کم برام رو شد زندگی چه‌‌جوری‌ها می‌تونه باشه. یکی می‌ره و بعدش نیست. دیگه نیست. کلاً نیست. نه اینکه ارتباط‌تون با هم قطع شده باشه، نه اینکه فکر کنی ساکن یه نقطهٔ دور زمینه که بعیده دست تو بهش برسه. نه. نیست و محاله دست تو بهش برسه.

لعنتی! من حتی نمی‌تونم طلبکار بشم که چرا یه نوجوان پونزده‌شونزده‌ساله باید این رو درک کنه. چرا باید این ترس و غم قوت لایموتش بشه. من فقط می‌بینم از اینجا همه‌چی آروم‌آروم عوض شد. 

چندوقت پیش توی تاکسی با خانم مسنی هم‌مسیر بودم. سخت کلمات رو ادا می‌کرد و بیشتر سکوت و نگاه بود. پیاده که شدیم بازهم هم‌مسیر بودیم. و من واقعاً حس خیلی‌خیلی خوبی داشتم کنارش. امروز که یادش افتادم، فهمیدم چقدرش به‌خاطر این بوده که هنوز نیاز دارم مامان‌جون باشه.

 ‌‌

پی‌نوشت: نوشته‌های اینجا شخصی‌تر از اون شده که بتونم جرح و تعدیلش کنم. راستش خیلی هم اصراری به این کار ندارم دیگه. اما، لطفاً اگر جایی غیر از همین‌جا هم‌صحبت شدیم، دربارهٔ این نوشته‌ها باهام حرف نزنید. ممنونم.

به حسرت دیدن آن ستاره‌ای

که تا خواست از پشت کوه طلوع کند

ابرها تازیدند.

عجیبه که بعد از این مدت برگشتم به این حرف؟

توی روز و شب‌هایی که خیلی‌ها دوست دارن خیلی حرف بزنن، نه که فقط ترجیح بدم، راحت‌ترم که بیشتر گوش بدم.