به حسرت دیدن آن ستارهای
که تا خواست از پشت کوه طلوع کند
ابرها تازیدند.
پست وبلاگ
حرفم اینبار کوتاه است و چیزی شبیه آنچه دن هیث در upstream گفته:
اهمیت بودن ما در نبودنمان مشخص میشود.
توی روز و شب‌هایی که خیلی‌ها دوست دارن خیلی حرف بزنن، نه که فقط ترجیح بدم، راحت‌ترم که بیشتر گوش بدم.
یک بار هم می‌آیم و از زندگیِ با ترس می‌نویسم. مبسوط. با مصداق‌های صریح و واقعی. نه مثل الان با تشبیه و استعاره و این مسخره‌بازی‌ها. و نه اینکه فقط بیایم و بگویم:
انگار از تو پر از تَرَک باشی. باید هی حواست باشد که یکهو فرونریزی. باید قالبت را حفظ کنی. صورتت خندان باشد. شانه‌هایت صاف. چشمانت هم برق بزند بهتر است البته. لرزش دست؟ تیک صورت؟ نه خانم جان. هیچ‌کدام از این‌ها نباید مشخص باشد. باید زن قوی باشی و همین شِرووِرهایی که می‌خواهند نادیده بگیرند چیزهایی را. و تو هم هربار به خودت می‌گویی: نه، این واقعاً ترس نیست… اما هست.
یا حتی کنایی‌تر:
مثل سفر از یک بهشت به دیگری است. البته این وسط باید از جهنم بگذری. شاید هم این است که جهنم بهشتت را تکه‌تکه کرده. پاهایت سوخته و تاولی است. اما مهم نیست. واقعاً چندان اهمیتی ندارد تاوقتی‌که کسی پاهایت را نبیند. بزرگواران، خانم‌ها، آقایان، سروران گرامی، لطفاً تا این تاول‌ها خوب نشده، به پاهای من نگاه نکنید. خبرش را پخش نکنید. پای جهنم را بیشتر از این به بهشتم باز نکنید. من از این پاها شرم دارم. می‌فهمید؟ لطفاً، می‌فهمید؟
شنیدی، زندگی لعنتی؟ من با تو رودربایستی ندارم و خودت هم از فحش‌هایی که بهت می‌دهم خوب فهمیده‌ای این را. من واقعاً مؤدب بودن را دوست دارم. اما نه پیش تو. یک روز هم می‌آیم و از تو و ترس می‌نویسم. مبسوط. با مصداق‌های صریح و واقعی. یک روز که از جای سوختگی‌های پاهایم خجالت نکشم.
عنوان، به تقلید از این آهنگ:
من واقعاً نمی‌دونم چرا دیگران این حال من رو جدی نمی‌گیرن. یعنی بعضی‌ها حتی اون‌قدری بهش فکر نمی‌کنن که حداقل براشون مسخره به نظر بیاد. اما نزدیک دو ساله، بعد از اینکه ویرایش یه کتاب تموم میشه و تحویلش می‌دم، واقعاً غمگین می‌شم.
انگار تو مدت ویرایش، این نسخه از کتاب فقط دست من بوده. من بودم که وقت غم و خوشی خوندمش و با کلماتش اون زمان از زندگی‌م رو گذروندم. حالا داره می‌ره باقی روند انتشار رو بگذرونه و بعدش هم بشه کتابی که دیگران می‌خونن و تازه بعد از تموم شدن این مطالعه است که کار کتاب شروع میشه و حیاتش ادامه پیدا می‌کنه.
من همهٔ این‌ها رو می‌دونم و خیلی مسخره است که چند روز از این موضوع غمگینم. حتی شاید نقض غرض به نظر برسه. اما احساس من همینه.
قبلاً برای خودم نوشته بودم: «به این فکر می‌کنم که بعد از مرگم دیگران چیزی درباره‌‌م می‌نویسن یا نه، و اگه بنویسن چطوریه. (منظورم توی شبکه‌های اجتماعی و نت و این‌جور جاهاست.) نتیجه خیلی ناامیدکننده است.
امیدوارم از این نتیجه باخبر نشم.
بله، این انعکاسیه از زندگی‌م.»
الان حرفم این چیزها نیست. فقط خواستم بگم خدا حفظم کنه! الان وضعیت طوریه که اگه بعد از انتشار همین نوشتۀ وبلاگم جان به جان‌آفرین تسلیم کنم، حرف اصلی همکارهام بعد از شنیدن خبرْ اینه که مرحوم عادت داشت هرروز این دوتا خیابونِ از مترو تا دفتر رو با اسنپ بیاد.
پی‌نوشت: خدمت اون‌هایی که می‌گفتن اسنپ توی شهر تهران سفرِ زیر ده‌هزار تومن نداره هم عرض کنم: لطفاً اسنپ رو بدنام نکنید. من خودم نه‌هزاروپونصد تومن هم این مسیر رو رفته‌م.
یاد یکی از حرف‌های آن شبم افتادم. نمی‌خواهم یادشان بیفتم؛ اما آدم که نمی‌داند ثانیۀ بعدی قرار است چه چیزی از پستوی ذهنش بیرون کشیده شود و روی پردۀ نمایش برود.
بعدش این به فکرم آمد که شاید آن حرف‌ها ــ که حالا به‌نظرم زیادی بزرگ بود و آن‌وقت فکر می‌کردم زیادی صادقانه است ــ تنها راه باقی‌مانده بوده؛ تار مویی که توقع داشتم توان همچون باری را داشته باشد. اگر دنبال صداقت باشیم، شاید درستش این است که آن موقع صدای زنگ‌‌خطرهای زیادی بلند شده بود، و انگار نمی‌دانستم و می‌دانستم دارم چه‌چیزهایی که مال خودم بوده را می‌بازم. خودم را نمی‌دیدم و می‌دیدم. می‌خواستم فکر کنم قدرت کلمات از همه‌چیز بیشتر است.
نبود.