‌راوی دیگر.

نه در راه رفتن آدم مشخص می‌شوی، نه در رنگ پوست یا حالت مو. پزشک‌ها هم نمی‌توانند توی نتایج آزمایش‌ها و ام‌آر‌آی تشخیصت بدهند. وقت خنده، رقص، حتی گاهی وقت گریه هم درست معلوم نیستی. بو و مزۀ غذایی که پخته‌ام، جنس لباسی که پوشیده‌ام، ماتی رژ لبم، ناخن‌های سوهان‌نخورده یا مژه‌های سرخود، هیچ کدام نشانت نمی‌دهند. و این‌ها همه خیلی عجیب است. نفس کشیدن را چه می‌گویی، یا همین کم‌حرفی را؟ حتی اینکه آخر کلمه‌ها را می‌کِشم… لعنتی! چطور همۀ چیزهایی که انقدر نشانه‌اند، گمراه‌کننده شده‌اند؟
دیگر بس است. این کلنجار بی‌نتیجه را می‌گویم. من دیگر خیلی شبیه ده سال پیش نیستم. ما که دشمن خونی نشدیم، بیا دوستان خونی بشویم. نترس. گفتم که، توی هیچ آزمایشی مشخص نمی‌شوی. بیا… همین حالا که خنجرهای‌مان را بیخ گلوی هم گذاشته‌ایم، بیا بگذریم از همه‌چیز… بیا هم را ببوسیم. آن‌وقت می‌توانی از زخم گوشۀ لبم به خونم وارد شوی. هر قطره‌اش تو را می‌خواهد… هر قطره‌اش.

اگه یه شب خداوند به خوابم بیاد، ازش می‌خوام نشونم بده دنیا بدون «سالاری‌ها» چه شکلی می‌شه. بدون مردسالاری، زن‌سالاری، فرزندسالاری، قدرت‌سالاری، ثروت‌سالاری، شهرت‌سالاری و… .

اما اگه نمی‌شد همه رو یه‌شبه نشونم بده، ازش می‌خواستم فقط یه روز از زندگی‌مون بدون مردسالاری رو نشونم بده.

خیلی وقت‌ها هم فکر می‌کنم ادیب‌ها، یا به‌طور ویژه داستان‌نویس‌ها، ظلم کردند به مخاطب با این‌همه پرداختن به موضوعات عاشقانه. چقدر مهر؟ چقدر بی‌مهری؟ چقدر وفاداری؟ چقدر بی‌وفایی؟ چقدر جدایی؟ چقدر وصال؟ خسته نشدید؟ دنیا به این بزرگی، به این بی‌انتهایی، چرا انقدر یک موضوع را بزرگ کنیم که موضوع‌های دیگر به تنگ بیایند و اصلاً قهر کنند از ما؟ …