زندگی هزارتوی تاریکی است بی‌هیچ راهنمایی. و زمان باری که شانه‌هایم را خم کرده. دورترها، صداهایی بود که به سر برگرداندن ترغیبم می‌کرد. اما دلتنگی هم فراموشم شده.
کجاست سرودی که در سر بپیچد، چنان پرشور که تپیدن قلب را به یادم آورد. که قفل این لب‌ها را بشکند. که خون سکوت را بریزد.
ماجرا این‌طور است که خیلی چیزها را از سر می‌گذرانی با این فرض که این‌ها در برابر توان انسان چیزی نیستند. اما هستند.
دیواری از ترس و خشم و غم که بالاخره آوار می‌شود. آدم زیرش گم می‌شود.
تکانه‌های چند ماه گذشته شدید بود.
نشانه‌هایش را یک شب که از سر کار بر می‌گشتم دیدم.
خواستم ندیده‌اش بگیرم و درعین‌حال بی‌توجه نباشم. رفتم پیش متخصص قلب. اما چاره پیش روان‌شناس بود گویا.
راهی که پیش پایم است، از سختی، چیزی از راه فرودو کم ندارد.
فردا جلسهٔ سوم است. این سه هفته حال عجیبی داشته‌ام.
دوستی که این متخصص را بهم معرفی کرد، امروز از تصمیمم خبردار شد. بهم تبریک گفت.
چند روز دیگر موعد تمدید دامنهٔ این وبلاگ است. فعلاً فقط آدرس اینجا را از بالای صفحهٔ اینستاگرامم برداشته‌ام.
گفت نمی‌خوای خودت رو به چالش بکشی؟
گفتم سردرگمی اذیتم می‌کنه. از ابهام خوشم نمی‌آد. اینکه ندونم باید چی کار کنم. هزینه بدم اما نتیجه نداشته باشه.
آخر جلسه دو تا راه پیش پام گذاشت. دو تا راه سخت و طولانی… و البته درد هم هست.
حالا خوشحالم و خدا رو شکر می‌کنم.
پشتم به شوفاژ گرم است و دارم توی وبلاگ‌ها می‌چرخم. غمم قرار است از فردا سر باز کند و همین مضطرب و ناراحتم کرده. می‌بینم که توی خودم جمع شده‌ام. بغضم می‌گیرد. چراها خجالت‌زده‌ام کرده‌اند و همین است که فردا سر غم را باز می‌کند.
روی نقشه دنبال نشانی جایی که باید بروم می‌گردم. از اینجا نزدیک‌تر است، اما باید از سر کار بروم. حالا چهار ماه شده که من و هانی پیش مامان و بابا شب را روز نمی‌کنیم. توی آپارتمانی هستیم که همه‌چیزش شبیه خانه است، اما هنوز نمی‌توانم اسمش را خانه بگذارم.
تنهایی جور دیگری دارد با من صمیمی می‌شود. توی این مدت فقط یک نفر بهم گفت قوی هستی. خوشم آمد از شنیدنش، ولی باورش نکردم. هیچ‌کس باور نمی‌کند انگار. به‌جایش من کسی‌ام که سخت گرفتن را خوب بلد است. از هانی می‌پرسم اگر جلسه‌های من هم هفت سال طول بکشد چی؟ توی هفت سال می‌شود پزشک عمومی شد. می‌گوید اگر شروع نکنی و تا آخر عمر این چیزها با تو بماند چی؟
می‌دانی، دست‌های من و روزهایم خالی است. حتی اگر می‌شد به گذشته برگشت و چیزی را تغییر داد، نمی‌خواستم چیزی را عوض کنم. این تلخ است. این حرف کسی است که فقط گرمای شوفاژ را حس می‌کند.
انگار کن نوح کشتی ساخت و سیل نیامد، خستگی‌اش بر تنم مانده؛ ابراهیم به آتش افتاد و گلستان نشد، سوختگی‌‌اش به جانم مانده؛ موسی را نیل در خود فروبرد، خفگی‌اش در گلویم مانده؛ مسیح مصلوب به عروج نرسید، حسرتش در آهم مانده؛ و محمد… کلمه‌ای ندارد.
از پله‌های پل‌هوایی که رفتم بالا، دیدم روی صفحهٔ تازه‌رنگ‌شده، با مشکی نوشته شده: #زن_زندگی_آزادی.
فرداش که از همون پله‌ها رفتم بالا، دیدم با قرمز روی «آزادی» خط زده شده و بالاش نوشته شده: «نجابت».
اولش می‌خواستم راوی بی‌طرف (impersonal narrator) باشم؛ اما واقعاً چرا؟ چرا نباید توصیف کنم حالم بعد از تهوع‌آورترین دیوارنوشته‌ای که دیدم چطور بوده؟
چرا نباید بگم نگران آدم‌هایی شدم که از این پله‌ها اومدن بالا و بعد از خوندن این نوشتهٔ قرمز دل‌شون خواسته از همین بالا خودشون رو پرت کنن پایین؟
چرا هی باید این فکر رو پس بزنم که ما این‌ها رو داریم زندگی می‌کنیم لعنتی؟
