یاد یکی از حرف‌های آن شبم افتادم. نمی‌خواهم یادشان بیفتم؛ اما آدم که نمی‌داند ثانیۀ بعدی قرار است چه چیزی از پستوی ذهنش بیرون کشیده شود و روی پردۀ نمایش برود.
بعدش این به فکرم آمد که شاید آن حرف‌ها ــ که حالا به‌نظرم زیادی بزرگ بود و آن‌وقت فکر می‌کردم زیادی صادقانه است ــ تنها راه باقی‌مانده بوده؛ تار مویی که توقع داشتم توان همچون باری را داشته باشد. اگر دنبال صداقت باشیم، شاید درستش این است که آن موقع صدای زنگ‌‌خطرهای زیادی بلند شده بود، و انگار نمی‌دانستم و می‌دانستم دارم چه‌چیزهایی که مال خودم بوده را می‌بازم. خودم را نمی‌دیدم و می‌دیدم. می‌خواستم فکر کنم قدرت کلمات از همه‌چیز بیشتر است.
نبود.