نویسنده: حوراء

توی این زمانی که کووید ۱۹ هرطور دلش خواست تازاند، ما از نمایشگاه کتاب محروم ماندیم. همین جملۀ ساده برای من که کلی سخت تمام شده؛ حالا شما این را هم بهش اضافه کنید که نمایشگاه کتاب سال‌های ۹۷ و ۹۸ با بودن در جمع دوستان وبلاگی گذشت و خوشی‌اش چندبرابر شد.

والحمدلله الذي جعل معرض طهران الدولي للكتاب في عامنا الحاضر و بالاخره… بالاخره… بالاخره می‌توانیم دوباره کنار دوستان وبلاگی نمایشگاه‌گردی کنیم.

به امید خدا جمعه، بیست‌وسوم اردیبهشت، کنار هم هستیم. عارفه لطف کرده و پرچم را دست گرفته. اگر نوشتۀ عارفه را خوانده‌اید و قصد همراهی ما را دارید و با خودش هماهنگ کرده‌اید که هیچ؛ اگر نخوانده‌اید هم که این لینک خدمت شما.

إلى اللقاء

درخت‌های اینجا هنوز بی‌برگ‌اند. نمی‌دانم چرا به درخت بی‌برگ می‌گویند لخت. مگر برگ درخت از خودش نیست؟ مگر به آدم بی‌مو یا بی‌ناخن می‌گویند لخت؟ نمی‌گویند که.

چند شب پیش، یک ساعت از غروب نگذشته، رفتم توی حیاط. لبۀ دیوار نشستم. زیر حیاط انباری است و لبۀ دیوار این‌طوری است که از سمت راست با زمین حدوداً دو متر فاصله دارد و از سمت چپ نیم‌متر. خانه‌هایی که روی شیب ساخته می‌شوند کم این‌طوری نیستند. …

دورۀ پررنگی ظاهر و توانمندی مالی‌ دیگران سریع رد شد. خیلی سریع قیاس‌ها مع‌الفارق شدند و رفت که دنبالۀ کار خویش گیرد.

از مرحلۀ اول که گذشت، همان اول‌های مرحلۀ دوم پایش توی گل ماند. ظاهربینی حالا تغییر چهره داده بود و او نمی‌فهمید. نماینده‌هایی از گروه‌های مختلف روی سن رژه می‌رفتند که اغلب هیچ دستی در جمال و کمال‌شان نداشتند. شومن‌هایی که درد درون‌گرایی را با ژست‌های مختلف نمایش می‌دادند، چپ‌دست‌های متواضعی که راه‌به‌راه منت این تفاوت‌شان را سر دیگران می‌گذاشتند و، دردآورتر از همه، سمپادی‌هایی که جزو اقلیت برتر بودند و چون خودشان هم برای قرار گرفتن در این اقلیت تلاش کرده بودند، خود را محق می‌دانستند خارج از سن هم، حتی در خیابان و بیابان، این پلاک سمپادی را دور گردن‌شان بیندازند. …